"Αργοπεθαίνει..." Ένα αριστούργημα του Pablo Neruda, απολαύστε το!

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί́ ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό́ του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, οποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ́ μεγαλύτερη από́ το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda


"Τίποτε δεν είναι πιό δυνατό από την ευγένεια,
τίποτε δεν είναι πιό ευγενές από την δύναμη"

Κοίταξα κι έκλαψα. Άκουσα και πόνεσα.

Κοίταξα κι έκλαψα. Άκουσα και πόνεσα. Τραγούδησα και ερωτεύτηκα. Κάπου εκεί ανάμεσα. Ανάμεσα σε μένα και στον χρόνο χόρεψα στο κύμα και στον βράχο, στο βουνό και στην θάλασσα, στο νερό και στον άνεμο. Να ο κόσμος μας ο όμορφος. Είδα τα λουλούδια να ανθίζουν άλλη μια φορά. Μύρισα τον άνεμο και γλάρωσα την κουκουβάγια στο φως του φεγγαριού. Ακολούθησα το φως και γύρω μου σκοτάδι. Να καώ όπως η πεταλούδα στο κερί ή να ζήσω. Να ζήσω αιώνια. Να τραγουδήσω ωδή στον τράγο και η μουσική να ταξιδέψει στο έρμα του ανέμου. Να γυρίσει τον κόσμο όλο και πάλι σε εμένα να 'ρθει. Να την πάρω να την κάνω θεά και μούσα. Να με πάρει και να με φέρει άϋλη στον κόσμο όλο. Παντού και πουθενά σαν στάχτη νεκρού σε αφρισμένο πέλαγος. Να έρχομαι και να φεύγω, να είμαι και να μην είμαι. Αναπνοή και κίνηση, γέννηση και θάνατος, έρωτας και πόνος. Εκεί κρύβεται η αθανασία εκεί και η αιωνιότητα. Τόσο κοντά και τόσο μακρινά.....

Ήρθα κι έκατσα παρέα στην μοναξιά μου. Να πιάσουμε κουβέντα. Μα η σιωπή μας τύλιξε με την ομορφιά του κόσμου. Το κύμα έσπαζε στον βράχο και το βότσαλο σκαρφάλωσε στο πόδι μου μα γρήγορα μ' άφησε. Είχε ταξίδι μεγάλο να κάνει. Είχε χρέος να εκπληρώσει. Τραγούδησε και αυτό την νότα της ζωής του και μου την άφησε ανάμνηση να την βάλω μαζί με όλες τις άλλες και να τις τραγουδήσω. Ο άνεμος μ' έσπρωξε ξανά και ο ήλιος ήρθε να μου θυμίσει πως το φως πονάει στα μάτια μα είναι αυτό που έχει το χρώμα. Σαν την ζωή που πονά για να την ζήσεις και σφαδάζει για να την λατρέψεις. Το αγρίμι τρεμούλιασε στα χέρια μου κι έσβησε. Με κοίταζε σαν να με ρώταγε και το κοίταγα σαν να μην ξέρω. Κι ήρθαν όλα τ' αγρίμια να πάρουν την θέση του, την θέση τους. Κι έκατσαν εκεί δίπλα, εικόνα αιώνια. Τα ακούμπησα "ζωντανά" ....να πάρω λίγο από την ζωή τους να πάρω λίγο από την ζωή μου, την ζωή. Για την ζωή. Για τον έρωτα που αναμασά και ξεσκίζει ανελέητα τον θάνατο. Τον είδα στο γεράκι που σηκώνει την οχιά και την χτυπά στο κεφάλι. Τον είδα στην οχιά που κατάπιε το πουλί που έπεσε. Τον είδα τον θάνατο να γεννιέται με την ζωή. Αδέρφια δίδυμα κι αγαπημένα.

Και σήκωσα τα τύμπανα και γρήγορα τα χτύπησα εγώ ο άνθρωπος, να δώσω τον ρυθμό. Κι έγινε το τραγούδι τους τραγούδι μου και ο κύκλος άνοιξε.

..η καθέλκυση

...υστερα με σχετική ευκολία διπλώνει το χαρτί και με τα ακροδάχτυλα της διοχετεύει την ναυπηγική της διάθεση και το μεταμορφώνει σε χάρτινο καραβάκι... και λέω με << σχετική ευκολία >> γιατί συμβαίνει συχνά όπως τώρα πού στέκεται μπρός στο δημιούργημα της και καμαρώνει καθώς αυτό μοιάζει να αιχμαλωτίζει το βλέμμα της και να το ελκύει ... σε λίγο η σκέψη της εν πλώ... ταξιδευει σε πελάγη πρωτόγνωρα... σε βαθυγάλανους ωκεανούς με παραμυθένια αερικά ....
κυρ σαμιος

Έχουνε δύναμη οι λέξεις;;;

Έχουνε δύναμη οι λέξεις;
Έχουνε! Στους δρόμους, στα γκράφιτι, στις υποσχόμενες αφίσες, στις απαγορευτικές πινακίδες, στις φωτεινές επιγραφές!

Έχουνε δύναμη οι λέξεις;
Έχουνε! Στα τετράδια, στα βιβλία, στα περιθώρια των σελίδων, σ' ένα πρόχειρο χαρτάκι! Στις γελοιογραφίες με λόγια! Στο «χωρίς λόγια!»
Στα λευκώματα της εφηβείας, στα γράμματα που έστειλες και σ' αυτά που δεν έστειλες, στις βιαστικές αφιερώσεις πίσω από φωτογραφίες,
στις σκαλισμένες πάνω σε δώρα από ξύλο, μπρούτζο, ζωγραφισμένες στο γυαλί, στο ρούχο.. Στα προσωπικά ημερολόγια!

Έχουνε δύναμη οι λέξεις;
Έχουνε! Στους υπότιτλους των έργων, στις επεξηγήσεις των λόγων, των πράξεων, των απραξιών!

Μέσα από το διαδίκτυο έχουνε; Έχουνε! Ανάλογα με τη διαίσθησή σου, την προσμονή ή αποστροφή σου, τη διάθεση ή την απογοήτευσή σου, τη λαχτάρα ή την αδιαφορία σου...

Λίγη παραπάνω δύναμη; Πού έχουνε;
Έχουνε! Στο τηλέφωνο! Μες στη χροιά της φωνής του άλλου, σε πλημμυρίζει
κι η επιταγή ή υποταγή του, το ψέμα του ή η παρηγοριά του...

Ακόμα λίγη παραπάνω δύναμη; Πού έχουνε;
Έχουνε! Οι ζωντανές! Τα πρόσωπα! Το βλέμμα! Το σώμα! Κι ας μη μιλάνε!
Εκπέμπουνε λέξεις από παντού!
Απροκάλυπτα! Καταλυτικά! Καμιά φορά με δύναμη βόμβας!

Αλλά υπάρχει και το αντίθετο...
Αν κάποιος σου αφήσει
σε μικρό πρόχειρο χαρτάκι
με γράμματα βιαστικά
κι ανυπόταχτα το:
«Φεύγω! Δεν αντέχω άλλο!»,

χρειάζεσαι και να τον δεις;

ΚΑΡΟΤΟ, ΑΥΓΟ Ή ΚΟΚΚΟΣ ΚΑΦΕ..

Δεν θα ξαναδείς ένα φλιτζάνι καφέ με τον ίδιο τρόπο ξανά...

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ΄το νερό και τα έβαλε σ'ένα μπωλ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σ'ένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: 'πες μου τι βλέπεις'.

'Καρότα, αυγά και καφέ', της απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.

Μετά η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά απ΄τον καφέ.

Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: 'τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;'.

Η μητέρα της της εξήγησε ότι το καθένα απ΄αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά. Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.

'Ποιο απ΄αυτά είσαι εσύ;' ρώτησε την κόρη της.

'Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;' Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;'

Σκέψου το λίγο: Τι απ΄αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;

Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες 'υγρό' πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα

για να σε κάνει ευτυχισμένο. Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα απ΄όλα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.

Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν΄αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου. Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν. Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτός που θα χαμογελά και όλοι γύρω σου θα κλαίνε..

Σε όλους που θα διαβασετε αυτό το μήνυμα,

σας εύχομαι η ζωή σας να είναι σαν ένα μυρωδάτο φλιτζάνι καφέ.

Πραγματικά να έχετε μία όμορφη μέρα!

...στάλες βροχής..στάλες αλήθειας !!!

.....αραγε να φταίει η απουσία της βροχής
που ειναι θολά τα όνειρα μας;;
κυρ σαμιος

.. ΡΑΝΙΔΕΣ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ...!!!

...κι έτσι όπως είναι ακουμπισμένη στο μεταιχμιο του απο-χωρισμου ..σκέψεις μετέωρες επιδινώνουν τον γενικότερο μετεωρισμό της.. καθώς πλησιάζει η στιγμή ανόθευτο χαμόγελο .. διάπλατες ευχές.. καλοτάξιδα βλέμματα.. και η Θωμαίς πανάλαφρη πια ζωγραφίζει στον αέρα .. ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ .. καλό ταξίδι....!!!
....κυρ σάμιος .....

..κάτι σαν πέταγμα του γλάρου...!!!

..υστερα πως να αντισταθείς στο νεύμα ... οταν αυτο ως απαστράπτον πέπλο γίνεται βορά του αέρα.. αιωρείται πάνω από το πέλαγος... αλάζει συνεχως σ ( χ) ήματα.. ντύνεται με το << πέταγμα >> του γλάρου.. μιμείται την ευλιγισία του .. απαστράπτον πέπλο φτερουγίζει στον αέρα .. βουτάει στην φλυαρία των κυμάτων της θάλασσας ανα-διπλώνεται και συνεχίζει να << γράφει >> στον ορίζοντα καλίγραμες υγρές λέξεις .. επιμένει στην αέναη κίνηση ..συχνα κουλουράζεται στον ορίζοντα.. διπλώνεται.. ξεδιπλώνεται.. δοκιμάζει κατακόρυφο... κι έτσι όπως τεντώνεται.. μοιάζει σαν να γλυστρά πάνω στην ράχη των κυμάτων... ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ το απαστράπτον πέπλο πορεύεται προς την ακτή.. εκεί οπου το αερικό συνομιλεί με τις φυλωσιές των δένδρων..... ( κυριάκος σάμιος )

βαγόνια σε χρώματα φυγής...

....επιβάτες σε κατάσταση ζάλης ..βαγόνια σε χρώματα φυγής.. σφυρίζουν .. γλυστρούν στις ράγες του τρένου.. μεταλικά γριλίσματα.. ανάσες.. αναπνόηχα.. αναμειγνύονται και υφαίνουν την ραχοκοκαλιά της διαδρομής.. ολοι μας συνταξιδιώτες πορευόμαστε αναζητώντας επόμενο σταθμό... επόμενη διαδρομή .. επόμενη αποβάθρα << πνιγμένη>> στο ..καλωσόρισμα .......!!!
κυριάκος σάμιος

..αφορμές εισιτήρια.....

...ξεφυλίζω σελίδες... τοπία.. εικόνες.. στιγμές..διαδρομές .. /ψάχνω/ ..μπρός.. πίσω.. συλλέγω αφορμές.../ .. αφορμές εισιτήρια για την οδό ονείρων.. / ψάχνω ../ ξεφυλίζω με σύμμαχο τον αέρα ../ και οδηγό τον ήλιο.. / εναν ήλιο αφωσιομένο / .. σελιδοδείκτη.. /ψάχνω/.. μεθώ με το άρωμα της σιωπής/.. ακούει κανείς;;/...

αφρη της αλήθειας.....

....και όταν η αφρη της αλήθειας ξεμυτίσει από την κρυψώνα της αραγε πόσα ζ ευγάρια μάτια θ αντέξουν την λάμψη της.. πόσα ζευγάρια μάτια θα καθρεφτίζονται σε καθρέφτες με παραμορφωμένη γκριμάτσα...
κυριάκος σάμιος...

...το βύθισμα της αγκυρας.....

...και η αγκυρα βυθίζεται! κατακόρυφα η μάλλον σχεδόν κατακόρυφα!!! Πέφτει και σπάει την υγρή επιφάνεια... τεράστια χον δρή αλυσίδα με γοργό ρυθμό αφήνεται σ ενα παρατεταμένο τέντωμα... στο γρίλισμα της αποτυπώνεται ο θυμός της επερχόμενης ακινησίας !!! Σε λίγο απόλυτο μηδέν!!! Ανάπαυλα !!! Ο καταπέλτης πέφτει και δίνει βήμα σε ανθρώπους και αυτοκίνητα.... αυριο καινούργια μέρα....καινούργια αντίστροφη διαδρομή.......

..... κυριάκος σάμιος

Συλλογές

Τα όνειρα.

Καμιά φορά είναι χάρτινα. / Καμιά φορά είναι χάρτινα.

Και μια σπίθα είναι αρκετή. / Σαν εκείνα τα καραβάκια που φτιάχναμε
Και ένα δάκρυ είναι λίγο, / και τα ταξιδεύαμε με το νου μας
για να σβήσουν οι φλόγες. / σε ολόκληρο τον κόσμο.

Καμιά φορά είναι διάφανα. / Καμιά φορά είναι διάφανα.
Σαν νερό, που τα δάχτυλά μου / Σαν την αίσθηση κείνου του φιλιού,
δεν μπορούν να κρατήσουν. / που κι αν θυμάμαι τη γεύση του
Σαν τον αέρα που στις χούφτες μου / με λέξεις
δεν μπορώ να κλειδώσω. / δεν περιγράφεται.

Καμιά φορά είναι πέτρινα. / Καμιά φορά είναι πέτρινα.
Σαν εκείνο το τείχος, / Σαν εκείνα τα βότσαλα
που ποτέ δε θα πέσει. / που σε μια θάλασσα πετάγαμε,
Σαν εκείνη την υπόσχεση, / όλο και πιό μακριά,
που το βάρος της, τους ώμους μου λύγισε. / όλο και πιό μακριά..!

Τα όνειρα.

Σαν ουρανός που απλώνεται.

Είναι ύπαρξης λόγος.

Και δεν σταματούν ποτέ,

πουθενά.

αν τους το επιτρέπουμε.

Προβληματισμός

Τι Είναι Η Αγάπη;

Είναι μία πληγή;
Είναι μια γιορτή;
Είναι ένα ταξίδι;
Αλήθεια.......Τι Είναι;;;;;;;;;;;

Η απάντηση του φίλου iadem59 στο ερώτημα:

Αγάπη

είναι

ό,τι σου στερεί η Ελευθερία!!!

Νεα απορια :

.....κι αν είναι νά'βρεις την αγάπη σου...

.....που με τα πόδια κίνησες να βρείς....

(οπως ο Γιάννης Αγγέλακας στο βιβλιο του " πως τολμας και νοσταλγεις τσογλανε" αναφερει....)

.......Θα στην στερήσει κι αυτήν η Ελευθερία??

{Ποιος, αληθεια ποιος, μπορει αυτο να το απαντησει?....μερες αναρωτιεμαι!!}

......κι ιδου!!! ....η απαντηση απο στοματος του ιδιου ποιητου...ηρθε, αισιοδοξια στην ψυχη παλι να προσφερει.....!!!!

...Ελευθερία είναι Συνείδηση...

...Συνείδηση είναι Αντίληψη...

...Αντίληψη είναι Σοφία...

...Σοφία είναι Ένωση...

...Ένωση είναι Ταύτιση...

...Ταύτιση είναι Όλον...

...Όλον είναι Ομοίωση προς Θεόν...

...Ομοίωση προς Θεόν είναι Αγάπη...

Εν τέλει,

Εάν η λευτεριά ειν' το Παν

Ε, η Αγάπη είν' πάρα πάν'!!!

iadem59

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Χωρίς τίτλο.....

Τα χρονια της μεγαλης ελπιδας
δεν χαθηκαν ποτε
κι αν εμεις σκορπισαμε
αναζητωντας ευθειες λεωφορους
κι αν εμεις δεν υπολογισαμε
τα χιλιομετρα των αποστασεων
κι αν εμεις σπαταλησαμε
τις δυναμεις μας
στο κυνηγι κινουμενων στοχων
τα χρονια της μεγαλης ελπιδας
ανακυκλωνονται ξανα
με το σηματοδοτη χρονο
στο πρασινο στο κοκκινο, στο πορτοκαλι.

Εμπρος ξεκινα παλι
παλι και παλι απ' την αρχη.

Κι αν αυτα που λεμε δεν ειναι ετσι,
κι αν αυτα που νιωθουμε
δεν ειναι αυτα που θελαμε
να νιωθουμε,
εσυ, μη μελαγχολησεις
με τη δικη μας φτιαχτη αισιοδοξια'
εσυ μη νιωσεις ιλιγγο
ακροβατωντας στου οριζοντα
τις κινητες γραμμες'
κι εμεις το υποσχομαστε
μαζι να τραγουδησουμε
της συντροφιας τραγουδια.

Δεν πειραζει που δεν εμαθες
να χαιδευεις τους κακτους
αλιμονο σου ομως
αν πατησεις τα κυκλαμινα._

Ι.π.Β.

Τολμώ

Τολμώ σημαίνει διεκδικώ, σημαίνει ρισκάρω, σημαίνει δοκιμάζω - απορρίπτω και επιλέγω... σημαίνει ζω. Πόσες φορές δεν τολμήσαμε να κάνουμε κάτι και μετά αναρωτηθήκαμε πως θα ήταν η ζωή μας αν τολμούσαμε τότε που μας δόθηκε η ευκαιρία; Γι αυτό λοιπόν...

..Τολμήστε την επικοινωνία, τολμήστε να ερωτευθείτε, τολμήστε ότι είναι πιο δύσκολο και ακατόρθωτο στα μάτια σας, τολμήστε να μοιραστείτε τις σκέψεις σας, τα όνειρά σας…. Είναι σημαντικό να είμαστε ικανοί κάθε στιγμή να θυσιάσουμε αυτό που είμαστε, γι αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Τολμήστε λοιπόν να ονειρευτείτε και τα όνειρά σας ίσως να πραγματοποιηθούν… Ας τολμήσουμε λοιπόν…ν΄ ανταλλάξουμε απόψεις…να μοιραστούμε σκέψεις….προβληματισμούς…να γελάσουμε…να κάνουμε νέες φιλίες… γιατί όχι και….να ερωτευθούμε…ποτέ δεν ξέρεις… Aλλωστε στην αγάπη πάντα τολμάς…αλλιώς δεν ζεις την αγάπη….Τολμώ να αγαπώ…Γιατί η αγάπη είναι κορυφαία εμπειρία… ΄΄Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, Μονάχος στην δόξα και στον θάνατο. Το ξέρω, το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Aφησέ με να ρθω μαζί σου… ΄΄

(από την Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου )

Στην Αυλή της Καρδιάς μου

Μέσα μου παίζουν δυο παιδιά. Διαφορετικά και ίδια. Δεν ξέρω τα ονόματα τους. Τα ακούω συχνά να τρέχουν και να γελούν, να κλαίνε και να θυμώνουν, να μαλώνουν μεταξύ τους. Μα αγαπιούνται στα αλήθεια.

Στα διλήμματα μου, μου πιάνουν την κουβέντα και μου μιλούν με τις ώρες, καμιά φορά μέχρι να ξημερώσει. Και έχουν τόσο διαφορετικές γνώμες. Ακούω τις φωνές τους να υψώνονται και τα μαλώνω, μα δεν σωπαίνουν, παιδιά είναι και τους τα συγχωρώ όλα.


Είναι και τα δύο πεισματάρικα και θέλουν να περνά το δικό τους και εγώ μένω και τα προσέχω εκστατική. Το ένα μου φωνάζει, με προστάζει, "πήγαινε", "νιώσε", "μη φοβάσαι να δώσεις", "μην είσαι δειλή". Και είναι τόσο πειστικό το άτιμο. Το άλλο μου μιλά πάντα με ψιθύρους, "πρόσεχε", "φύγε", "μη!", "όχι", "θα πληγωθείς" και σε κάθε του φράση μου επαναλαμβάνει "για το καλό σου". Τα αγαπώ και δύο. Το ένα με την καρδία και το άλλο με το μυαλό. Το ένα με τους πόθους και το άλλο με τους φόβους. Μα δεν γίνεται να τα ακολουθώ και τα δύο. Η ζωή είναι γεμάτη σταυροδρόμια. Πρέπει να επιλέξεις τον δρόμο σου, πρέπει να ακολουθήσεις μια κατεύθυνση. Και εγώ στην αρχή παραπατώ, προσπαθώ να ακροβατήσω μα δεν γίνεται. Δεν μπορείς πάντα να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί. Πρέπει να διαλέξεις πορεία.


Στους δρόμους της ζωής δεν υπάρχουν ταμπέλες, δεν υπάρχουν χάρτες. Μόνο ανηφόρες και κατηφόρες, στροφές και ευθείες. Και είναι κάτι δρόμοι που τα έχουν όλα. Μα δεν σε νοιάζει η πορεία, αλλά η κατάληξη. Η τελευταία στροφή. Οι τελευταίες εντυπώσεις.


Και εγώ πρέπει να επιλέγω, με τα μάτια κλειστά , ακούγοντας μόνο τις φωνές των δύο παιδιών, το δρόμο που θα πάρω. "Δεξιά!" μου λέει το ένα! " Τι δεξιά καλέ;;; Αριστερά θα πάμε" μου λέει το άλλο. Και εγώ σωπαίνω και παίζω το παιχνίδι τους. Μαντεύω τη φωνή που είναι πιο δυνατή και πορεύομαι.


Στο τελευταίο μας ταξίδι, το λογικό παιδί δεν ακούστηκε καν. Το φίμωσε το άλλο με χρυσές κορδέλες. Το νανούρισε γλυκά και εκείνο έπεσε σε ύπνο βαθύ. Μόνο τα παραμιλητά του άκουγα... και ένιωθα τις σπασμωδικές του κινήσεις μέσα απ' τον γλυκό του λήθαργό. Και μου ψιθύριζε μέσα από τα δόντια το "όχι" και το "πρόσεχε" και εγώ περιφρονούσα. Μου έφτανε το παιχνίδι με το άλλο... το κυνηγητό, το κρυφτό, η παντομίμα. Όλα τα παίξαμε ενώ το άλλο κοιμόταν. Πόσο γελάσαμε, πόσο φωνάξαμε από χαρά... Μια χαρά απλή, παιδική, ανεπιτήδευτη. Πόσο την απολαύσαμε αυτή τη χαρά. Μια ευτυχία από άκρη σ' άκρη. Ανοίγαμε τα μάτια μας το πρωί και νιώθαμε την ευτυχία στο κάθε τι. Στα πιο απλά πράγματα. Στο χαμόγελο της καλημέρας, στο φλιτζάνι του καφέ, στα τυχαία βλέμματα, στο άρωμα στο λαιμό. Εκεί ήταν η ευτυχία. Σε λίγες σταγόνες άρωμα στο λαιμό Εκείνου. Στη ζεστασιά των χεριών του.


Και το μικρό παιδί τα κοιτούσε όλα αυτά με τόσο θαυμασμό και καμιά φορά βούρκωνε από το ανεξήγητο των συναισθημάτων. Το πρωτόγνωρο των αισθήσεων. Και τράβαγε το φόρεμα μου και μου έλεγε "Κι άλλο παιχνίδι...Μην τελειώσει αυτό το παιχνίδι!" και εγώ του έκανα όλα τα χατίρια και χαμογελούσα. Και μου έλεγε κάθε βράδυ ότι μπορεί τα πάντα πια... να πιάσει τα αστέρια, να βουτήξει στους πιο μακρινούς ωκεανούς, να παίξει με κάθε κύμα, να αγγίξει τον ήλιο. Στα αλήθεια τα πίστευε.


Μα μέρα με τη μέρα... το άρωμα στο λαιμό εξατμίστηκε, η καλημέρα πνίγηκε στην καληνύχτα, το φλιτζάνι έσπασε, τα χαμόγελα έγιναν τυπικά, τα χέρια πάγωσαν. Ήρθε με δάκρυα και μου παραπονέθηκε...


-Γιατί άλλαξαν όλα;


-Γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι, του είπα.


-Φταίω εγώ;


Μου ξεστόμισε μέσα απ τους λυγμούς του το μικρό παιδί.


- Αυτός που αγαπάει, δεν φταίει.


Του απάντησα και του χάιδεψα τα μαλλιά.


-Μήπως δεν έδωσα πολλά;


- Για σένα κράτησες κάτι;


Το ρώτησα τρυφερά.


-Μόνο το παιδί της λογικής, που κοιμάται.


-Ξύπνησε το, του είπα.





Έτρεξε και το ξύπνησε με δάκρυα στα μάτια.


- Ξύπνα, του φώναξε, σε έχω ανάγκη!


-Τι συμβαίνει; του είπε το άλλο νυσταγμένο.


- Μόνο εσύ μπορείς να με γιατρέψεις...


- Πονάς;


-Από αγάπη...


- Πού;


-Παντού και Βαθιά..


- Γιατί με κοίμησες;


-Για να ζήσω.


-Γιατί με ξύπνησες;


-Για να σωθώ.


- Θα σε σώσω... Τι νιώθεις;


- Ότι τον αγαπώ με ένα παθιασμένο μίσος, και ότι τον μισώ με μια απέραντη αγάπη.


- Θα σε κάνω να ξεχάσεις...


- Φοβάμαι.


- Θα σου λέω ιστορίες για τα μέρη που μπορείς να φτάσεις, κάθε βράδυ.


- Χωρίς αυτόν;


- Χωρίς...


- Μπορώ;


-Κοίτα τα φτερά σου... Έγιναν πιο δυνατά...!


- Έχεις τόσο δίκιο... Δεν θα σε ξανακοιμήσω... Θα σε ξεγελάω μόνο, λογική μου...


-Το υπόσχεσαι;


- Το υπόσχομαι...!


- Κράτησε το χέρι μου...





Και τα παιδιά παίζουν και πάλι αγαπημένα στην αυλή μου.

Τα κοιτάζω τα βράδια κρυφά, να μεγαλώνουν και να δυναμώνουν.

Το ένα να γιατρεύει τις πληγές του άλλου.

Μαζί τους γιατρεύομαι και εγώ...


Έμαθα και τα ονόματα τους.


Καρδιά και Λογική.