Κοίταξα κι έκλαψα. Άκουσα και πόνεσα.

Κοίταξα κι έκλαψα. Άκουσα και πόνεσα. Τραγούδησα και ερωτεύτηκα. Κάπου εκεί ανάμεσα. Ανάμεσα σε μένα και στον χρόνο χόρεψα στο κύμα και στον βράχο, στο βουνό και στην θάλασσα, στο νερό και στον άνεμο. Να ο κόσμος μας ο όμορφος. Είδα τα λουλούδια να ανθίζουν άλλη μια φορά. Μύρισα τον άνεμο και γλάρωσα την κουκουβάγια στο φως του φεγγαριού. Ακολούθησα το φως και γύρω μου σκοτάδι. Να καώ όπως η πεταλούδα στο κερί ή να ζήσω. Να ζήσω αιώνια. Να τραγουδήσω ωδή στον τράγο και η μουσική να ταξιδέψει στο έρμα του ανέμου. Να γυρίσει τον κόσμο όλο και πάλι σε εμένα να 'ρθει. Να την πάρω να την κάνω θεά και μούσα. Να με πάρει και να με φέρει άϋλη στον κόσμο όλο. Παντού και πουθενά σαν στάχτη νεκρού σε αφρισμένο πέλαγος. Να έρχομαι και να φεύγω, να είμαι και να μην είμαι. Αναπνοή και κίνηση, γέννηση και θάνατος, έρωτας και πόνος. Εκεί κρύβεται η αθανασία εκεί και η αιωνιότητα. Τόσο κοντά και τόσο μακρινά.....

Ήρθα κι έκατσα παρέα στην μοναξιά μου. Να πιάσουμε κουβέντα. Μα η σιωπή μας τύλιξε με την ομορφιά του κόσμου. Το κύμα έσπαζε στον βράχο και το βότσαλο σκαρφάλωσε στο πόδι μου μα γρήγορα μ' άφησε. Είχε ταξίδι μεγάλο να κάνει. Είχε χρέος να εκπληρώσει. Τραγούδησε και αυτό την νότα της ζωής του και μου την άφησε ανάμνηση να την βάλω μαζί με όλες τις άλλες και να τις τραγουδήσω. Ο άνεμος μ' έσπρωξε ξανά και ο ήλιος ήρθε να μου θυμίσει πως το φως πονάει στα μάτια μα είναι αυτό που έχει το χρώμα. Σαν την ζωή που πονά για να την ζήσεις και σφαδάζει για να την λατρέψεις. Το αγρίμι τρεμούλιασε στα χέρια μου κι έσβησε. Με κοίταζε σαν να με ρώταγε και το κοίταγα σαν να μην ξέρω. Κι ήρθαν όλα τ' αγρίμια να πάρουν την θέση του, την θέση τους. Κι έκατσαν εκεί δίπλα, εικόνα αιώνια. Τα ακούμπησα "ζωντανά" ....να πάρω λίγο από την ζωή τους να πάρω λίγο από την ζωή μου, την ζωή. Για την ζωή. Για τον έρωτα που αναμασά και ξεσκίζει ανελέητα τον θάνατο. Τον είδα στο γεράκι που σηκώνει την οχιά και την χτυπά στο κεφάλι. Τον είδα στην οχιά που κατάπιε το πουλί που έπεσε. Τον είδα τον θάνατο να γεννιέται με την ζωή. Αδέρφια δίδυμα κι αγαπημένα.

Και σήκωσα τα τύμπανα και γρήγορα τα χτύπησα εγώ ο άνθρωπος, να δώσω τον ρυθμό. Κι έγινε το τραγούδι τους τραγούδι μου και ο κύκλος άνοιξε.

..η καθέλκυση

...υστερα με σχετική ευκολία διπλώνει το χαρτί και με τα ακροδάχτυλα της διοχετεύει την ναυπηγική της διάθεση και το μεταμορφώνει σε χάρτινο καραβάκι... και λέω με << σχετική ευκολία >> γιατί συμβαίνει συχνά όπως τώρα πού στέκεται μπρός στο δημιούργημα της και καμαρώνει καθώς αυτό μοιάζει να αιχμαλωτίζει το βλέμμα της και να το ελκύει ... σε λίγο η σκέψη της εν πλώ... ταξιδευει σε πελάγη πρωτόγνωρα... σε βαθυγάλανους ωκεανούς με παραμυθένια αερικά ....
κυρ σαμιος

Έχουνε δύναμη οι λέξεις;;;

Έχουνε δύναμη οι λέξεις;
Έχουνε! Στους δρόμους, στα γκράφιτι, στις υποσχόμενες αφίσες, στις απαγορευτικές πινακίδες, στις φωτεινές επιγραφές!

Έχουνε δύναμη οι λέξεις;
Έχουνε! Στα τετράδια, στα βιβλία, στα περιθώρια των σελίδων, σ' ένα πρόχειρο χαρτάκι! Στις γελοιογραφίες με λόγια! Στο «χωρίς λόγια!»
Στα λευκώματα της εφηβείας, στα γράμματα που έστειλες και σ' αυτά που δεν έστειλες, στις βιαστικές αφιερώσεις πίσω από φωτογραφίες,
στις σκαλισμένες πάνω σε δώρα από ξύλο, μπρούτζο, ζωγραφισμένες στο γυαλί, στο ρούχο.. Στα προσωπικά ημερολόγια!

Έχουνε δύναμη οι λέξεις;
Έχουνε! Στους υπότιτλους των έργων, στις επεξηγήσεις των λόγων, των πράξεων, των απραξιών!

Μέσα από το διαδίκτυο έχουνε; Έχουνε! Ανάλογα με τη διαίσθησή σου, την προσμονή ή αποστροφή σου, τη διάθεση ή την απογοήτευσή σου, τη λαχτάρα ή την αδιαφορία σου...

Λίγη παραπάνω δύναμη; Πού έχουνε;
Έχουνε! Στο τηλέφωνο! Μες στη χροιά της φωνής του άλλου, σε πλημμυρίζει
κι η επιταγή ή υποταγή του, το ψέμα του ή η παρηγοριά του...

Ακόμα λίγη παραπάνω δύναμη; Πού έχουνε;
Έχουνε! Οι ζωντανές! Τα πρόσωπα! Το βλέμμα! Το σώμα! Κι ας μη μιλάνε!
Εκπέμπουνε λέξεις από παντού!
Απροκάλυπτα! Καταλυτικά! Καμιά φορά με δύναμη βόμβας!

Αλλά υπάρχει και το αντίθετο...
Αν κάποιος σου αφήσει
σε μικρό πρόχειρο χαρτάκι
με γράμματα βιαστικά
κι ανυπόταχτα το:
«Φεύγω! Δεν αντέχω άλλο!»,

χρειάζεσαι και να τον δεις;

ΚΑΡΟΤΟ, ΑΥΓΟ Ή ΚΟΚΚΟΣ ΚΑΦΕ..

Δεν θα ξαναδείς ένα φλιτζάνι καφέ με τον ίδιο τρόπο ξανά...

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.

Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ΄το νερό και τα έβαλε σ'ένα μπωλ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σ'ένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: 'πες μου τι βλέπεις'.

'Καρότα, αυγά και καφέ', της απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.

Μετά η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά απ΄τον καφέ.

Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: 'τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;'.

Η μητέρα της της εξήγησε ότι το καθένα απ΄αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά. Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.

'Ποιο απ΄αυτά είσαι εσύ;' ρώτησε την κόρη της.

'Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;' Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;'

Σκέψου το λίγο: Τι απ΄αυτά είσαι εσύ;

Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;

Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες 'υγρό' πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα

για να σε κάνει ευτυχισμένο. Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα απ΄όλα.

Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.

Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν΄αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου. Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν. Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτός που θα χαμογελά και όλοι γύρω σου θα κλαίνε..

Σε όλους που θα διαβασετε αυτό το μήνυμα,

σας εύχομαι η ζωή σας να είναι σαν ένα μυρωδάτο φλιτζάνι καφέ.

Πραγματικά να έχετε μία όμορφη μέρα!

...στάλες βροχής..στάλες αλήθειας !!!

.....αραγε να φταίει η απουσία της βροχής
που ειναι θολά τα όνειρα μας;;
κυρ σαμιος